musicframes.nl (Mattie Poels) 10/2018: van BASta! krijg je nooit genoeg...
Zo’n tien jaar geleden nam de Belgische contra-bassist Joris Vanvinckenroye ‘Cycles’ op. Een project dat hij BASta! noemde en opviel doordat hij meerdere audiotracks contrabas over elkaar opnam, en zo een heel ‘contrabas-orkest’ creëerde. Iets soortgelijks doet hij nu weer, maar deze keer i.s.m. met dwarsfluitiste Jana Arns. Het resultaat is prachtig filmische muziek met diepgaande zeggingskracht...Het resultaat is fraai inspirerende muziek met een beeldend karakter. De instrumenten vullen elkaar aan, zijn elkaars equivalent maar ook elkaars tegenpolen. Zo opent de CD met een organische samenklank in het titelstuk ‘Vertigo’ wat uitmondt in een ritmisch geheel. De lange fluitklanken in ‘Insomnijana’ steken luisterrijk af tegen de staccato en pizzicato tonen van de contrabas. Of het Renaissance aandoende ‘Amorta’ dat met zijn dubbel gestreken baspartijen prachtig klinkt, aangevuld met snelle dwarsfluittonen. Het album ‘Vertigo’ zit vol met dit soort muzikale spitsvondigheden, waardoor je er maar niet genoeg van kunt krijgen: BASTa!"
Zo’n tien jaar geleden nam de Belgische contra-bassist Joris Vanvinckenroye ‘Cycles’ op. Een project dat hij BASta! noemde en opviel doordat hij meerdere audiotracks contrabas over elkaar opnam, en zo een heel ‘contrabas-orkest’ creëerde. Iets soortgelijks doet hij nu weer, maar deze keer i.s.m. met dwarsfluitiste Jana Arns. Het resultaat is prachtig filmische muziek met diepgaande zeggingskracht...Het resultaat is fraai inspirerende muziek met een beeldend karakter. De instrumenten vullen elkaar aan, zijn elkaars equivalent maar ook elkaars tegenpolen. Zo opent de CD met een organische samenklank in het titelstuk ‘Vertigo’ wat uitmondt in een ritmisch geheel. De lange fluitklanken in ‘Insomnijana’ steken luisterrijk af tegen de staccato en pizzicato tonen van de contrabas. Of het Renaissance aandoende ‘Amorta’ dat met zijn dubbel gestreken baspartijen prachtig klinkt, aangevuld met snelle dwarsfluittonen. Het album ‘Vertigo’ zit vol met dit soort muzikale spitsvondigheden, waardoor je er maar niet genoeg van kunt krijgen: BASTa!"
Rootstime.be (Antoine Légat) 10/2018
"...De principes waarop Aranis bouwde, blijven overeind, maar al zijn er die gelijkenissen, ‘Vertigo’ is geen ‘Aranis Light’: BASta!² opent nieuwe wegen. Joris en Jana ontdubbelen zich naar goede gewoonte zodat je een vol geluid krijgt, maar dan zonder de geroemde directheid, de helderheid en de rechtlijnigheid van de muziek in het gedrang te brengen. Complex geschapen om eenvoudig te klinken, zoiets. De twaalf stukken bieden een weelde aan melodieën, de spannende ritmische patronen waar Joris een patent op heeft, geven de stukken, dan wel op gepaste tijden, de nodige stuwing. Het titelnummer dat de tweespraak opent, ‘Vertigo’, typeert ondubbelzinnig het vervolg. De nummers krijgen een doordachte structuur mee. Een fraai voorbeeld is ‘Blazar’. Het is niet makkelijk te verwoorden wat zich muzikaal heel organisch aandient, maar toch dit: de dwarsfluit speelt de intro, wint aan snelheid, een wel erg langoureuze baslijn vervolgt. Het stuk zoekt dan in het middenstuk a.h.w. zijn identiteit, maar plots slaat de turbo aan en dwarsfluit en bas leveren van dan af een intens gevecht.Liefhebbers van het meer seriële werk vinden zich dan weer in het daaropvolgende, naar een climax toewerkende ‘Amorta’ met een fijn uitdeinend coda erachteraan. Jana’s stem is mooi ingewerkt in ‘Insomnijana’, een titel die misschien wel weergeeft waar het nummer zijn inspiratie haalde. Moeilijke muziek? Nou, zo hebben we Aranis nooit ervaren. BASta!² mag dan wel complexe stukken bouwen, het eindresultaat ‘Vertigo’ is, zoals aangegeven, rechtlijnig en helder, dus al helemaal niet ‘moeilijk’. Al vind je geen songs in de klassieke zin van, heu, het woord en hangen er geen teksten aan vast, ‘Vertigo’ is boeiende muziek in een, binnen het gegeven, grote variëteit aan klankkleuren. Hoogtevrees is voor niets nodig in deze. Genieten, dat staat centraal."